Przyznam się, że niekiedy to opowiadanie

mnie przeraża.
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/sad.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='sad.gif' /> To takie

smutne. Ta cała destrukcja, ból. Smutne.

La lecture a ete tres bonne. Elle a ete

formidable!
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/biggrin.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif' />

Czyli? Domyślam się, że to

cos miłego?
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/blink.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='blink.gif' />


/>---

Mnie też to opowiadanie przyprawia o dreszcze... Piekne,

ale takie wstrząsające i smutne...
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/sad.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='sad.gif' />

/>"Lektura była bardzo dobra. Była wspaniała!"


/>fumsek, a jak zrobiłam gdzies błąd gramatyczny, to mnie popraw


border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>

Uwielbiam tego fick'a. Jest

jednoczesnie przerazajacy i wzruszajacy. Mam cichutka ale ogromna nadzieje,

ze szybciudko dasz nowego parta.

Bardzo fajne opofiadanie, kture mje bardzo

wsruszyło i prfie sie na nim popłakałam. Hciałabym, abyś pisała durzo

wiencej takih fajnych fików i fokule, żebyś miała fene.

Ej,

fumsku jak mam błędy to mnie popraw, ok??

ee
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/dry.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='dry.gif' /> jakaś

aluzja
border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif' />

coś nie tak?

O ile dobrze mi sie

wydaje to fumusek to tylko tlumaczy
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/huh.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='huh.gif' />

Ale Ty jesteś nieuświadomioną dziewczynką i

nie wiesz, że szanowna p. Sandra a.k.a fumsek (dla nie których fumsk


border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>) pisze coś jeszcze...

cicho sza XD tylko wybrani są

uświadamiani... projekty projektami a czasu brak XP
EDIT: rusza mnie

przekręcanie mojego nicku więc błagam używajcie go w formie poprawnej

wrażliwa jestem na to XD

witam państwa, bez zbędnego wstępu część XV, miłego czytania...

ROZDZIAŁ XV Zewnętrznie

Palące sumienie... Uczucie dziwne, jadowite, przypominające ukąszenie owada...
Nie, nie bolesne, dziwnie kłopotliwe. Ta rysa nie zniknie tak szybko...
Zwilżył twarz wodą. Wyszedł z łazienki, wszechogarniające uczucie wewnętrznej niemocy...
Smak goryczy w gardle, smak odpowiedzialności...
Miał wrażenie, że poprzednie minuty nie istniały, że ich miejsce zajęły inne.
Na łóżku, duże otwarte oczy, spoglądały nie widząc go. Wciąż nieruchoma. Piękna i zimna niczym porcelanowa lalka.
Widok jej w tym stanie fascynował go. Napiętnował ją niczym zwierzę, jej skórę, ciało, jednak pozostawała dla niego wciąż nietknięta.
Jej dusza, umysł, to wszystko, co tworzyło esencję jej osobowości, nigdy do niego nie należało.
- Nie bój się – powiedział spokojnie próbując jej nie wystraszyć. – Nigdy więcej cię nie skrzywdzę.
Nigdy więcej cię nie skrzywdzę...
To zdanie rozbrzmiewało w sposób zgubnie proroczy w jej umyśle. Tego dnia stracił do niej każde prawo. Każde, które kiedykolwiek posiadał.
- Hermiona...
To był pierwszy raz, gdy użył jej imienia. Poruszyła się nieznacznie, próbując się wyprostować. Twarz kobiety, utrwalony w jej rysach tak nieodległy pamięci koszmar, twarz kogoś, kto widzi, choć niewyraźnie wyjście z tunelu, w którym błądził od tak dawna.
Wysunął dłoń w jej kierunku odsunęła się gwałtownie niczym spłoszone zwierzę.
- Dobrze – złudne próby uspokojenia – Nie dotknę cię, obiecuję.
Podniosła się powoli, podał jej koszulę, odmówiła jednym gestem.
- Moje rzeczy... – ton stanowczy, jednak łamiący się gdzieś pomiędzy literami.
Wrócił do łazienki gdzie leżały magicznie wysuszone ubrania, podał jej.
Unikała jego wzroku, uciekała przed śledzącym ją spojrzeniem.
I on, po raz pierwszy od tak dawna płakał, płakał przed innym cierpieniem niż jego własne.
- Hermiona...
- Milcz Draco – wyszeptała. Dwa słowa, tak pełne. Tyle w nich rozczarowania, tyle niezrozumienia...
Ubrała się ponownie, grymas bólu wykrzywił jej twarz w momencie, gdy materiał dotknął świeżych ran.
- Odprowadzę cię do domu – powiedział zachrypniętym głosem. Troska czy potrzeba zaspokojenia kąsającego sumienia?
Potrząsnęła głową. Jeden prosty gest, zrozumiał.
Nie była w stanie znieść jego obecności, jego odpowiedzialności, palących wyrzutów sumienia. Jedynym rozpaczliwym pragnieniem było znalezienie się w siedlisku spokoju, własnego spokoju, które budowała cierpliwie od tak dawna.
Przemknęła niczym złodziejka, niezauważona, przeszyła atmosferę przesyconą winą.
Łzy. Zalewały jej powieki, biegły wzdłuż bladych policzków pozostawiając głębokie bruzdy.
Na Trafalgar Square, wciąż płakała. Wiązała w sobie wszystkie pozostałe jej siły by je zatrzymać, na próżno, wciąż płynęły.
Zapora, ciężar długich miesięcy, samotność, cierpienie, rozpłynęły się.
W windzie osunęła się wzdłuż ściany, siedząc na podłodze wycierała wściekle łzy.
Lecz one nie przestawały płynąć, z cienia wyłoniły się dwie postaci.
- Gdzie byłaś!? Czekaliśmy na ciebie cały wczorajszy wieczór!
Ich twarze spotkały się, dociekliwość zastąpiona została krzykiem, krzykiem przerażenia widokiem twarzy młodej kobiety.
- Hermiona... kto ci to zrobił?
Drżącymi dłońmi kobieta próbowała otworzyć drzwi. Potrzeba było trzech prób dla wykonania prostej czynności.
Harry zamilkł, spoglądając na nią w przerażeniu. Ginny nie zaprzestawała pytań.
Hermiona, odpowiedz, słyszysz mnie, odpowiedz!
- Wynoście się stąd! – krzyczała całą siłą swych płuc - Wynoście się stąd do cholery! Słyszycie!
Wbiegła do łazienki, ogarnięta histerycznym szałem, zrywała z siebie ubrania przyklejone do skóry przez zaschłą krew, miała w sobie teraz jedną jedyną myśl, każda inna została zagłuszona, nie widziała jej, nie widziała jego. Widziała jedynie krwawiące rany, rany niewidoczne dla innych oczu oprócz jej, rany, które się miały nigdy nie zagoić...
Nie mogła patrzeć na nich, na nikogo. Tą jedną myślą zagłuszającą inne była ucieczka do własnej kryjówki, niczym poranione zwierzę wylizujące świeże rany.
- Nie Hermiona, byliśmy ślepi przez ostatnie miesiące, ale teraz to już koniec.
Zerwała się jak szalona, ból i pogarda dla jego słów wykrzywiły jej idealne rysy.
- Nie patrz się tak na mnie do cholery! – wykrzyczała to wprost w jego twarz, wypluwała z siebie każde z tak długo tłumionych uczuć – Co sobie myślisz, odpowiedz! Że doskonała „panienka wiem wszystko” nie jest już człowiekiem!
- Nigdy tego nie powiedziałem – głos pełen niepokoju.
Gorączkowe spojrzenie, zbliżyła się do niego z wściekłym uderzeniem.
- Obudziło się twoje sumienie, przypomniałeś sobie o mnie? Wiedziałeś, co się działo ze mną przez ostatnie miesiące!? Odpowiedz Harry, wiedziałeś?!
- Wiesz, że to nieprawda, każdego dnia martwiliśmy się o ciebie...
Gwałtowne uderzenie, wściekle rozdzierające skórę twarzy. Machinalnie wstrzymał jej dłoń.
- Twoja doskonała, politycznie poprawna przyjaciółka od miesięcy pieprzona przez Draco Malfoya !– jej ton był wściekle jadowity. – Wiedziałeś?! Wiedziałeś, że skomlę jak zwykła suka o każdy dotyk?! Wiedziałeś, że mnie krzywdzi, a mi to sprawia cholerną przyjemność?! Odpowiedz wiedziałeś?! Powiedz to do cholery!
- Domyślałem się, że macie ze sobą coś wspólnego- dwie kobiety zwróciły ku niemu wzrok, ogłupiałe, niedowierzające. - Wydawało mi się, że może wam to pomóc, tobie i jemu.
Zalała ją nieogarniona złość. Racjonalne myślenie chwilowo zanikło, umysł zaciemniony przez jedną priorytetową myśl. Rzuciła się ku niemu zatracając każdą cząstkę swego człowieczeństwa. Wściekle rozrywała jego ubrania, kumulując każde ze złych uczuć w sile dłoni opadających na jego tors.
- Pieprzona świnia!
Uderzenia nie ustawały, ale on ich nie wstrzymywał. Wiedział jak bardzo ich potrzebuje. W ten sposób wylewała swój gniew, żal kumulowany przez długie miesiące.
Jedyny, pierwszy krok ku wyleczeniu...
Długie minuty, nie zareagował. Zatrzymała się, ogłupiała. Zatonęła we własnych łzach, zwinęła się w jego uścisku.
- Hermiona, Hermiona... – szeptał prosto w skórę jej szyi – nie możesz niszczyć samej siebie, Ron nie chciałby tego. Nie możecie tego kontynuować, Draco i ty...
- Wiem, przepraszam Harry... przepraszam...
Niekontrolowane drżenie, nieustające łzy. Harry obrócił się ku Ginny.
- Odprowadź ją do Świętego Munga, proszę. Muszą się nią zająć.
Otępiona natłokiem wydarzeń podążyła za Ginny. Druga kobieta odwróciła się do Harry’ego.
- Harry, gdzie idziesz?
- Muszę złożyć komuś wizytę...

Jakoś mi to nie pasuje. Ale

zrobisz jak chcesz
A teraz do tematu. Jak mogło by mi się nie podobać,

maj dir?! Kocham Twoje dłuugie opisy. Twó styl, który wyraźnie przebija

się przez "le desir...". Ostatnie dwie części podbiły moje serce,

dobrze o tym wiesz. Ta część była równie dobra...co tu będę lała wodę...i

tak XIV była najlepsza XP mimo wszystko trzymasz poziom (wysoki), a opisy

przeżyć, wydarzeń wstrząsają do głębi.
Wiesz sama jak ja CIę mua :*

Już od jakiegoś czasu zastanawiałam się

gdzie podziewają się jej przyjaciele harry i Ginny. Mało było mowy o nich w

opowiadaniu.

Część strasznie mi się podobała. Harry nareszcie

zrobił to co należało.
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/huh.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='huh.gif' />




style='vertical-align:middle' alt='sad.gif' />


/>

jak zwykle, wstrząsające. niezwykłe,

przemawiajace dobitnie i wprost. są drobne "zgrzyty" językowe, ale

nie będę się czepiać. tylko jedna uwaga: zamień Hermione na

Hermiona. wiem, że i tak wszyscy wiedzą o co chodzi i mi osobiście to

nie przeszkadza, ale tłumaczysz na j. polski a polskim wydaniu HP ta postać

ma własnie takie imię.

musicie mi to wybaczyć, ostatnio nieczęsto

zdarza mi się sięgać po teksty polskie i ta skłonność do zmiany imion

"zakorzeniła" się we mnie do tego stopnia, że nie wiem czy uda mi

się to wyplenić :]

wiem o co chodzi, też tak miałam, że nie

mogłam sobie przypomnieć "jak to się kurna po polsku zwało...?".

ale cóż, musisz się postarać, dla nas, czytelników
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/biggrin.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif' />

Kiedyś, na samm początku komentowałam

to opowiadanie, ale od tamtego czasu go nie czytałam - jakoś zapomniałam o

nim zupełnie.
Muszę przyznać, że jest to pierwsze opowiadanie które

wciągnęło mnie od dawna. Przeczytałam wszystko od początku i jestem

zachwycona. Mimo tego, że tłumaczenie jest czasem nieco niezgrabne, a słowa

nieodpowiednio dobrane. Mimo tego, że z psychologicznego punktu widzenia

Draco i Herm zachowywaliby się inaczej pod wieloma względami. Ogólnie - nie

przeszkadzają mi te drobne defekty i liczę na w miarę szybkie dokończenie

tłumaczenia, bo chyba niewiele już zostało
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/smile.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='smile.gif' />

pewnie wydające się

niedokończonymi konstrukcje zdaniowe i słowa wręcz "jaskrawo" nie

pasujące do całości zdania, mnóstwo wielokropków, drażniąca oczy poetyckośc

tekstu XD mój momentami cholernie drażniący pozostawiający wręcz pewnego

rodzaju niedosyt styl, nic dodać nic ująć...

to nie jest wina

autorki, nawet nie nazwalabym tego moją winą, winą mogłabym nazwać jedynie

wtedy gdyby te wszystkie zabiegi były niezamierzone :] wierne tłumaczenie,

które zdarzało mi się robić dla ułatwienia pracy żeby później na szybko

redagować było czymś zupełnie innym, niektóre zdania zachowując znaczenie

wyglądały zupełnie inaczej, niektórych w oryginale nigdy nie było więc

zdecydowanie mogę nazwać się cholernie niewiernym tłumaczem XD
zostały

mi jeszcze dwa rozdziały mam szaloną ochotę mieć już to z głowy i

jednocześnie żałuje, że to już... ale najważniejsze, że znajdzie się zawsze

ktoś kto czyta te moje cholerne wypociny i jeszcze zdarzy się, że powie

"jestem zachwycona" XD

Zawsze do usług :]
Wiesz... jak

skończysz tłumaczyć to, to zawsze możesz (a nawet byłoby to wskazane) wziąć

się za następne
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/biggrin.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif' />
Co

do tłumaczenia to nie chodzi mi tu o styl, bo ten akurat mi pasuje.

Niektórzy twierdzą, że jest on "ciężki", ale jak dla mnie w sam

raz. Ciężko jest szczerze mówiąc dokładnie określić o co mi chodzi, ale

czasem po prostu zgrzytało i nikogo nie ma co obarczać winą bo tłumaczenie

jest trudne i podziwiam wszystkich, którzy się za to biorą
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/smile.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='smile.gif' />

o nie, pieprzę taką robotę XD

pam pam matura już tuż tuż...
zabrałabym sie gdybym znalazła coś

wartego poświęcenia mojego czasu jakże cennego XD na chwilę obecną raczej

się na to nie zapowiada, może po maturze jeśli zdam to cholerstwo, a

właściwie pierwszeństwo ma mój osobisty projekt nad którym pracuję, co

prawda nie jakoś specjalnie i żetelnie ale pracuję XP

Przeczytałam trzy ostatnie odcinki i

przyznam się szczerze, że opowiadanie zaczyna podobać mi się coraz

bardziej.

Sama treść dla niektórych może ywdawać się brutalna,

jesnak moim zdaniem jest opisana w sposób przyzwoity i naturalny. Zdarzało

mi się czytać nazwijmy to, bardziej niesmaczne opowiadania.


/>Ostatnie odcinki miały w sobie bardzo dużo uczuć, zarówno tych pozytywnych

jak i negatywnych. Czytało się bardzo dobrze. Ja osobiście starałam się

nawet nie mrugnąć, aby nie utracić jakiegoś momentu. Podczas czytanie nie

odebrałam 2 razy telefonu, ale co tam. Owe opowiadanie jest warte każdego

poświęcenia. Naprawdę...

Rzadko się zdarza, aby coś przypadło mi

do gustu. A to opowiadanie przypadło. Można więc powiedzieć, że to nie byle

(użyje teraz znienawidzonego przeze mnie słowa) fanfiction. To naprawde coś

większego. Coś co pobudza w czytelniku wiele emocji, wiele odczuć. Zatracamy

się (przynajmniej ja) w nim maksymalnie.

Pozdrawiam
CC

/>
PS. Owe opowiadanie dołącza do listy moich ulubionych.

Niesamowite, wciagajace - naprawde nie wiem

jak mam to jeszcze okreslic i nie mam pojecia jak ty to robisz ...


border='0' style='vertical-align:middle' alt='nutella.gif'

/> - "...poczuj energii smak..." zebys jak

najszybciej wkleila nam kolejna czesc
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/czarodziej.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='czarodziej.gif' />

Hoł hoł hoł czy dzieci były grzecznew tym kroczącym ku końcowi roku? XD Rozpatrzcie to w kategorii prezentu świątecznego z lekkim poślizgiem XD ja potraktowałam to jako kolejną mobilizację będącą walką z poświątecznym lenistwem XD zapycham swój rozciągnięty go granic możliwości żołądek bigosem życząc sobie smacznego a wam dzieci moje drogie miłej lektury XD

ROZDZIAŁ XVI Przywrócić świadomość

Stał przed jego domem w desperacji próbując zdusić panoszącą się w nim furię. Wiedział, że jedynym sposobem trafienia do niego będzie spokój. Był tak podobny do niej – cierpiący cieleśnie i duchowo, zupełnie jak ona. Jednak jedna myśl nie pozwalała uspokoić gniewu. Zrobił coś tak ohydnego, pastwił się nad nią jak nad zwierzęciem.
Nie do darowania.
Nie do wybaczenia...
Ale on... On tak samo jak ona potrzebował tego tak bardzo, potrzebował pomocy.
Wycelował różdżką w drzwi wejściowe obskurnego mieszkania. Spostrzegł, że ktoś pozostawił je otwarte. Ogarniał wzrokiem pustkę każdej z izb. Kartony, wszędzie kartony. Żadnego śladu Draco.
W kuchni, na małym stoliku leżała filiżanka kawy, jeszcze ciepła, nietknięta. Poczuł w sobie dotyk jakiegoś wewnętrznego, nie zatrzymanego niepokoju.
Salon ogarniała ta cholerna, niczym niezmącona cisza. Otwarte drzwi tarasu... Kilka powolnych kroków, zbliżył się do nich.
Był tam.
Siedział na barierce, nogi luźno opadały w dół.
Gotowy do ostatniego anielskiego skoku...
Harry nie widział niczego poza jego profilem, jednak twarz odbijała każdy przenikający ją brak nadziei, resztki człowieczeństwa ulegające jakiejś nie zatrzymanej destrukcji. Znajdował się na ostatnim wąskim strzępku, którym miał zaraz się zerwać...
- Draco...
Wyszeptał nieśmaiło Harry, jednak Ślizgon wciąż pozostawał niewzruszonym. Ze spojrzeniem ślepo utwierdzonym w horyzont.
- Draco, to nie jest rozwiązanie – szukał w swojej głowie słów, odnalazł jedynie czarną pustkę, słowa więzły w gardle ściśniętym czymś co nie pozwalało im wyjść. Litość, nie coś na kształt współczucia...
Wiedział to, wystarczyło jedno niepotrzebne słowo, jeden niechciany gest a wszystko przepadnie...
- Było jedynym jakie znalazłem.
Zimny, nieprzenikniony ton, bez pasji, ale pomiędzy słowami bolesny krzyk wołający o pomoc. Wrażenie nienazwanego cierpienia.
Cierpienia, którego nikt nigdy nie mógł przeżyć... Ta jedna myśl niczym natarczywy owad krążyła w jego umyśle.
Podczas jednej krótkiej chwili cisza owinęła ich swoimi delikatnymi skrzydłami, trwali w niej obydwoje.
- Jestem niczym Harry – nagły niespodziewany szept- Nie istnieję. Zabili mnie podczas tej przeklętej wojny... Słyszysz? Zabili mnie!
Ciszę złamały ostatnie wykrzyczane słowa. Harry zbliżył się powoli.
- Nieprawda Draco. Masz szansę się zrekonstruować, są ludzie, którzy cię kochają, oni cię otaczają.
- Kto? – wypluł to z siebie tonem pełnym nieukrywanej ironii – Granger?
- Hermiona, martwiła się o ciebie.
- Nie miałbym prawa do niej tego po tym co jej zrobiłem.
Westchnął, rozmasował obolały kark. Harry zrobił krok w przód, kładąc dłoń na jego ramieniu. Poczuł ogarniające go uczucie ulgi, Draco nie mógł już nic zrobić.
- Spójrz na mnie – ton pełen zdegustowania – Nie zasługuję nawet na to by skończyć godnie, jestem skończonym dupkiem wiemy to oboje...
- Chodź, zabieram cię do Św. Munga.
Zerwał się gwałtownie. Szpital pozostawał dla niego synonimem cierpienia, szaleństwa, strachu. Synonimem uczuć, których żaden z Malfoy’ów nie miał prawa doświadczyć, nie miał prawa czuć... Jaką była cena, którą musiał teraz płacić...
- Nie! – zerwał się niczym zwierzę wpadające w sidła, wściekle odrzucił ramiona- Koniec przesłuchania!
- Trzeba się tobą zająć. Musisz pozbyć się tego świństwa, którym codziennie faszerujesz sobie żyły.
Chwycił fragmenty jego koszuli zatapiając palce w materiale. Nogi Draco znalazły się na ziemi, zerwał się wściekle niczym rozjuszone zwierzę.
- Nie zaprowadzisz mnie tam! Nie zaprowadzisz! Raczej zabijesz! Słyszysz mnie Potter!? Raczej zabijesz!
Dawny Draco Malfoy, arogancki i dumny z tą jedną nikłą chwilą skruszył wszystko to, co było jedynie powłoką kryjącą wewnętrzne słabości.
- Więc nie pozostawiasz mi wyboru – zimny, obojętny ton.
Ostatnią rzeczą, który zobaczył przed popadnięciem w narzuconą mu nieświadomość była zaciśnięta dłoń Harry’ego...

***
Siedząc na szpitalnym łóżku, Ginny spoglądała na pogrążoną we śnie Hermnionę. Ktoś z personelu podał jej kirseth, napój uspokajający, wraz z nim nadszedł od tak dawna oczekiwany sen.
Młoda, ruda kobieta zaciskała dłonie jak gdyby miało to zdusić upływający czas i skutki jej nieuwagi, ich nieuwagi... Jak mogła nie zauważyć w jakim punkcie znajduje się jedna z najbliższych jej osób, jak mogła...
- Przepraszam Hermiona, jak mogłam nie zauważyć – wyszeptała te słowa zaledwie słyszalnie, zamykając w uścisku jej smukłą dłoń.
Jedyne pragnienie, zamknąć umysł przed demonami ostatnich miesięcy. Nie widzieć rozpaczy i rozgoryczenia na twarzy tej, która oddawała jej bratu tyle uczucia jak nikt przed nią...
Drzwi rozwarły się z lekkim skrzypnięciem, rzucając cień na stojącą za nimi postać Harry’ego, posłała mu wyczekujące spojrzenie.
- Przyprowadziłem go tu siłą, nie miałem innego wyjścia. Znalazłem go w stanie niemal zupełnego wypalenia.
Jak wiele musiało się stać by ich świadomość dopuściła do siebie konsekwencje ich bezczynności ?
Nieprzeniknione, zagubione pośród tysiąca myśli – pytań pozostawionych bez odpowiedzi, spojrzenie Harry’ego, zatrzymało się na jej twarzy. Milczeli, ale ona jak nikt inny, wiedziała o czym myśli właściciel tego spojrzenia, znała jego myśli ponieważ były one jej własnymi, myślała o tym samym.
Hermiona poruszyła się nieznacznie we śnie, z jej ust popłynęło kilka słów, których sensu nie rozumieli. Przygotowywali się na kolejną noc, kolejną ciężka bezsenną noc...
***
Ranek. Białe, nagie mury będące pierwszym obrazem dla spojrzenia budzącej się dziewczyny. Upajająca zmysły jasność umysłu, pierwszy raz od tak dawna...
Jej wzrok ślepo błądził po pomieszczeniu, zatrzymał się na Harry’m i Ginny. Drzemiących w fotelu, jedno oparte o drugie.
Ich zmęczone rysy zdradzały krótkotrwały sen, całą noc spędzili przy jej łóżku.
- Harry – nikły szept.
Zielone, zamglone spojrzenie napotkało inne.
- Hermiona, wszystko w porządku?
Przez jej twarz przebiegł cień uśmiechu, prawdziwego uśmiechu. Pierwszego, prawdziwego uśmiechu od tak dawna.
- Uspokoiłam się, jeśli to chcesz wiedzieć.
- Draco był tutaj, wczorajszego wieczoru. Dzisiaj rano wyszedł, wrócił do posiadłości.
Było zbyt późno, nie zdążyłem go zatrzymać. Zastałem tylko pusty pokój, personel powiedział mi, że nie mogli trzymać go tu siłą. Używki mugolskie nie są oficjalnie niedozwolonymi w społeczeństwie magicznym. Draco wyszedł.
Głos załamała jakaś doza goryczy. Rysy jej twarzy ścisnęły się nieznacznie.
Ginny pogrążona w tak wyczekiwanym przez wycieńczony organizm śnie, wydała z siebie kilka słabych, głuchych dźwięków zanurzając twarz w koszuli Harry’ego.
- Muszę z nim porozmawiać Harry.
- Wiem, ale przede wszystkim musisz się wyleczyć.
Utwierdziła w nim spojrzenie poszukując na jego zmęczonej twarzy aprobaty.
- Zanim to zrobię, muszę z nim porozmawiać. Musimy sobie wszystko wyjaśnić, obydwoje.
- Co zamierzasz zrobić?
- To zaszło za daleko – powiedziała ściskając jego dłoń - ale to jest pomiędzy mną a nim. Wiem, potrzebuję pomocy medycznej i psychiatrycznej, bez niej nie odzyskam siebie, nie będę dla was taką jak byłam kiedyś. Mam dość tej stale ciągnącej się za mną nienawiści, tego obrzydzenia do samej siebie...
Odwróciła wzrok.
- Muszę przerwać to przeklęte, błędne koło. Muszę się uwolnić. Muszę nas uwolnić, jego i mnie...

Ahh, wolałam wcześniej nie komentować,

zostawiłam sobie wszystko od początku do tego (bodajże przedostatniego)

odcinka
border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

Odbieram to w dosyć nietypowy sposób- jak dla

mnie te opowiadanie obrazuje brutalną miłość, tę gorszą jej stronę, jak

bardzo można się zatracić i zapomnieć o przeszłości, o przyszłości, mimo

wszelkiego bólu i upokorzenia żyć chwilą, która powinna trwać wiecznie.

/>
Piękne i zarazem przerażające, ale to pierwsze słowo jest dla mnie

odpowiedniejsze. Na początku wyobrażałam sobie to całkiem inaczej, Hermiona

gwałcona i torturowana, uratowana przez Dracona będzie powracała do zdrowia

i życia psychicznego, czyli standardowe możnaby rzec, opowiadanie- ból i

próba ucieczki przed samym sobą. Jednak spotkałam się z całkiem innymi,

mieszanymi uczuciami. Jej koszmar nie skończył się, tak jak to kiedyś w

opowiadaniu Kitiary i Nagini było "mimo jej cichego pozwolenia on i tak

ją gwałcił" czy coś takiego. Jedyną radość mógł jej sprawić ból...

czyli to, co działo się z nią kilka miesięcy wcześniej.

Dobrze

pojmuję?
border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'

/>

Czekam na ostatni odcinek jak dobrze wyczytałam

gdzieś między wierszami
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/smile.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='smile.gif' /> Wtedy będę

mogła podsumować sobie wszystko i na nowo rozmyślać, o co tu chodzi...Może

dojdę do innych wniosków?
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/kiss.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='kiss.gif' />

LITERÓWKI Ty jedna, wredna...
Chociaż z

drugiej strony one tak strasznie nie przeszkadzają...
Niektóre ze zdań

zgrzytają, ale w ramach świątecznego prezentu nie będę Ci ich wytykać.

/>Smacznego bigosu!
Pozdrawia ta, co od stołu od kilku dni wstac

nie może.

a jednak grubasie udało ci się


border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/> twój ukochany 16 rozdział.

Podzielam opinie, że w

porównaniu z poprzednimi wypada mdło. Takie zwyrodnialce jak ja i ty to

trudno zadowolić. Nic już nie wystarcza
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/biggrin.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif' />

/>
Już tak mi przyćmiło umysł że nawet tych osławionych literówek nie

widze. Chłonę to co mi podają - inna sprawa że już smaku nie wyczuwam.

/znowu to zwyrodnienie/

kfik kfik XD

udało się lecz nawet nie wiesz

jakim to było okupione cierpieniem, no w zasadzie wiesz XD wiem, żę jest

koszmarny nawet pod względem treści, nie zaspokaja twoich potrzeb jak i

moich grubasie, takie piep*enie o Szopenie, że tak powiem dlatego był dla

oddanej tłumaczki taką katorgą ale wybrnełam, jeszcze 17 i mamy la fin !

jak ja nie chcę... *ociera pojedynczą trącającą "naturalnością"

łzę, z wykwitem ironicznego uśmieszku na ustach godnego blond- włosego

arystokraty, pojedyncza myśl ukajająca zmętniały zmęczeniem umysł - koniec,

upragniony koniec, nauczyło cię to jednego - nigdy więcej tłumaczeń,

pozostawiam to cierpliwym XD* no to pozdrawiam kfik kfik XD

tak tak wzrok państwa nie myli, część ostatnia;]

ROZDZIAŁ XVII Początek końca

Było dobrze znaleźć się u ciebie. Przebiegł każda cząstkę tego budynku wskrzeszając każde ze wspomnień szczęśliwych.
Spał w dawnym pokoju.
Teraz myślał. O przeszłości. O przyszłości.
Wpadł w pułapkę własnych instynktów, własnych wiecznie nieodpartych demonów. Lecz jedna myśl była jaśniejsza niż inne, nie może tego kontynuować.
Odebrać sobie to, co otrzymujemy jeden jedyny raz. Szybsze, mniej bolesne.
Pogrążony się we własnych myślach, skrzat domowy zaanonsował czyjąś obecność.
- Kto? – ton lekko rozdrażniony.
- Ja- odpowiedział tak dobrze znany mu głos.
I Draco Malfoy znalazł się twarzą w twarz z Hermioną Granger.
Na wpół gorzki, na wpół zrezygnowany grymas wykrzywił idealne rysy jego twarzy. Szlama stawiająca kroki, w posiadłości czysto krwistego arystokratycznego dupka. Niepojęte.
Ale czas zmienia ludzi. Zmienia mężczyzn, zmienia kobiety.
- Zostaw nas samych.
Usunął się dysktretnie zostawiając ich w ciszy przerywanej jedynie oddechami.
Dziwna ciężkość atmosfery wysycającej pomieszczenie...
Długie minuty, mijające jedna po drugiej.
W absolutnej ciszy.
Sposób milczenia, który nie wróży niczego dobrego.Pomyślał nagle.Sposób, w który kobiety przygotowują się powiedzenie ostatniego ze słów...
- To koniec Draco.
Myśli go nie zwiodły. Drwiący uśmiech zagrał na pełnych wargach.
- Możesz powtórzyć?
- To już koniec Draco – słowa monotonnie wypływające z jej ust.
- O czym ty mówisz? O mnie, o tobie, o nas?
Zamierzenie, zagrać obojętność. Głos odmawiający posłuszeństwa, pomiędzy słowami nieznane mu dotąd bolesny krzyk, bolesna prośba.
- Nigdy nie było „nas”, Draco. A teraz, to co jeszcze pomiędzy nami było umarło.
Krótki, przerywany oddech.
- Zabiliśmy to...
Bolesne, niewysłowione uczucie, przełknął je z goryczą.
- Nie możesz tak myśleć... Jest coś, wiesz o tym.
Kilka słów, pojedynczych słów... Odkrył dzisiaj to, czego nie dopuszczał do swych myśli. Tak, odkrył to, był uzależniony od tej chorobliwej relacji, ich relacji... Wciąż wierzył, że to on ma kontrolę. Pomyłka, okrutnie boląca pomyłka, będąca pierwszą a zarazem ostatnią. Ona dominowała, teraz to wiedział.
Była diabelnie silna, silniejsza niż on. Zawsze była.
Ona była w stanie się zrekonstruować. On nie.
Ona odnalazła drogę, powolną mozolną drogę. On spadał.
Jeszcze i wciąż.
- Kochasz mnie – nikły szept pogrążający swego właściciela w otchłani złudnej iluzji.
Potrząsnęła głową.
- Wierzyłam w to przez krótką chwilę, ale to nieprawda. Zniszczyliśmy uczucie pomiędzy nami Draco. Ale co gorsze nie potrafiliśmy tego zatrzymać...
- Ale ja cię kocham...
Śledziła wzrokiem ulatującą z jego twarzy bladą cząstkę nadziei. Podniosła dłoń, przesunęła nią po jego policzku zapisując w pamięci jego idealne rysy.
- Trzymaj się Draco - szeptała- Chcę żeby wszystko było w porządku, naprawdę chcę żebyś z tego wyszedł. Ale nasza historia jest skończona, obydwoje wiemy, że to nie może dłużej trwać...
Obróciła się by odejść. Popadał w zupełne szaleństwo, czuł jak pochłania każdą jego cząstkę. Nie mogła go opuścić, nie teraz! Nie w momencie, w którym potrzebował jej najbardziej!
Chwycił gwałtownie jej ramiona, przycisnął do ściany. Nie zareagowała. Wdarł się brutalnie do jej ust raniąc delikatne wargi.
Dotykał jej piersi, skóry. Wszystkiego, co dawniej reagowało na każdy jego dotyk.
Pozostawała zimna, odległa z oczami wpatrzonymi w bezkres. Z uśmiechem Giacondy wyciśniętym na wargach.
Instynkt nakazał mu być brutalniejszym. Pewnym reakcji.
To był jedyny sposób komunikacji, który znał. Jedyny pomiędzy nimi.
Ale jej ciało pozostało zimne, nieczułe na żaden z dotyków.
Łzy których nie był w stanie zatrzymać ściekle wypływały spod jego powiek.
- Zareaguj do cholery! – szlochał – Zareaguj!
Spoglądała na niego nie widząc go.
Jasna.
Pogodna.
Obojętna
Już odległa od niego.
- Możesz mi zrobić wszystko, wszystko, czego chcesz Draco. – nikły szept. – Możesz mnie zgwałcić, możesz mnie pobić... Wystarczy, że wezmę prysznic. Tylko i po prostu prysznic i będę tak czysta jak kiedyś...
Zapadł się w nią, płakał niczym przestraszone dziecko wylewając ze łzami wszystko co w nim siedziało.
Podczas długich minut głaskała go obracając w palcach pasma jasnych włosów... Jedna krótka chwila, podniosła się odsuwając go od siebie.
Ruszyła ku drzwiom. Lekkie, zaledwie słyszalne kroki. Odwróciła się, posyłając mu ostatnie spojrzenie.
- Żegnaj Draco.
Słyszał odgłos jej kroków, oddalających się w otchłani korytarza. Osuszył wściekle łzy.
Musiał nad sobą zapanować.
Musiał...
A ona musiała wrócić.
Tak, wróci. Wszystkie wracają.
Przecież był „ hogwardzkim bogiem seksu” nieprawdaż?
Podniósł się, powoli, bardzo powoli. Liczył.
1,2,3,4,5... Wróci, jeszcze jeden krok...Utwierdził spojrzenie w drzwiach.
13,14,15...
W ogrodzie, wzięła głęboki oddech. Cień uśmiechu przebiegł przez jej twarz, gdy spojrzała w otchłań przejrzystego nieba. Wspaniały dzień niczym echo nowej egzystencji.
Musiała wyjść. Zrobiła wszystko, co musiała zrobić... Jedno pytanie, na które nikt nie znał odpowiedzi... Czy nadejdzie dzień, w którym będzie zdolna zbudować normalny związek z innym człowiekiem.
W posiadłości, Draco kontynuował złudne liczenie.
18,19,20... Wróci, wiem to! Musi wrócić!
***

...Nigdy nie wróciła.
***
To chyba koniec, a raczej z pewnością koniec. Zrobiłam to na tyle dobrze na ile potrafiłam.
Jestem wam coś winna.

Słowa autorki :]

--> „Wiem , że co niektórzy chętnie

zabili by mnie za ten koniec. Ale dla mnie od kiedy tylko zaczęłam pisać to opowiadanie nie mogło być innego końca.Dziękuje za towarzyszenie mi aż do samego końca tego tekstu, w który włożyłam tyle siebie samej. Nie napiszę
nic więcej ponieważ słowa, uzdrawiające duszę i okrutne łzy wydają mi się
śmiesznie mało znaczące by określić moją wdzięczność i przywiązanie.”

O cholera zaraz się rozbeczę, nie
wytrwam dzielnie XD Dodam jeszcze coś od siebie :] Tylko dzięki tym, którzy poświęcili swój czas żeby czytać te moje wypociny byłam w stanie ruszyć leniwe dupsko i stworzyć na nowo napisany przez kogoś tekst :] mam nadzieję, że co niektórym się podobało i moja jakże monotonna praca nie poszła na marne ;] fumsek

„Reszta jest

milczeniem” XD

Nie moge jush monotonnie powtarzac ci

ze ten fic jest super. Chociaz autorka miala racje - chetnie zbilabym ja za

ten koniec.
God Draco...
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/cry.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />


/>PS. - Naprawde mam nadzieje ze dodasz cos od siebie - Innymi slowy -

Szczerze licze na kolejne party.

kurde, czy ci ludzie nie mają już co

robić, że tak tłumnie tu włażą i się na forum dostać nie można? =='

przewidywalnie skopiowałam na szczęście komenta ^^

Te

"bezpłciowe" opisy między dialogami...zupełnie jak ja kiedys

pisałam. I się od razu swojsko zrobiło tym sposobem XD

A tak z

innej beczki, droga śfinko. Ty to kruca masz zdrowie ;p Mi by się w życiu

tylka nie chciało ruszyć ^^ Przeżywam traumę pisarską jakąś i sama stworzyć

nic nie mogę to i dziwota duża, że są takie jednostki (mimo ze to

tłumaczenie a nie swoje) które zbiorą w sobie siłę i skończą to co zaczeły.



Jak mnie glowa łupie to i inaczej odczytuje wszystko. Lepiej mi

sie wczuć w nastrój do takich opowiadań. Czytalam "ruchem

wahadelkowatym spadającego liścia" XDD Ha! (to taki trans, ze

czlowiek wie ze czyta ale nie docierają do niego bodźce zewnętrzne,

bolki!)

I co ty teraz Chrumczosławie będziesz robić?

^^"

kfik a może by jakiś mały epilog

XDDDDDDDDDDDDDDD co wy na to moi drodzy? nie dobrze, żartów koniec XD

/>siostro ty wiesz co ja będę robić stechiometria :]

powiedz im śfinko, że ty poważny egzamin

zyciowy będziesz mieć i masz ich teraz w d...alekim poważaniu XD


/>jeżyk mówi niaf niaf! =D

Kurcze, zaraz się rozbeczę


border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />


Zakończenie jest idealne, takie jakie właśnie być powinno. Chyba bym

nie przeżyła heppy endu, gdzie Dracze i Hermiona w końcowej scenie wyznają

sobie miłość i dają głośnego cmoka.
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/blink.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='blink.gif' /> A mimo

wszystko koniec daje chyba jkąś nadzieję, że zarówno ona jak i on znaleźli

"nomalną i dobrą" drogę życia, i że to życie wreszcie sobie

poukładali
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/blink.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='blink.gif' /> Mam taką

nadzieję
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/blush.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='blush.gif' />

/>Opowiadanie niesamowicie mi się podobało, ta cała destrukcja,

przygnębienie i w jakiś sposób dla mnie "chore" podejście do

sprawy i rozwiązywania problemów.
Ehhh szkoda, że to koniec


border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />

tak
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />

fajnie
border='0' style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />

się to czytało
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/cry.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' /> chlip

/>

A mi zakończenie nad wyraz przypadło do

gustu, ponieważ uwielbiam smutne zakończenia - od happy endów mnie mdli jak

to już gdzieś dzisiaj pisałam...
Ogólnie opowiadanie świetne,

tłumaczenie jeszcze lepsze. Moje poprzednie komentarze odnoszą się do

całości.
Podobało mi się. I to bardzo.
Może jednak jeszcze coś

przetłumaczysz?
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/biggrin.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif' />

przekonałoby mnie chyba tylko

coś naprawdę godnego uwagi :] ciemiężnicza robota, w którą wdepnęłam na

własne życzenie XD w sumie mam na to cholerną ochotę co nie zmienia faktu,

że absolutnie nie mam czasu i jak wspomniałam wcześniej musiałoby być to coś

trafiającego do mnie w taki sposób jak to co zamieszczałam w tym temacie a

co już dobiegło końca, poszukiwania trwają :] wydaje mi się, że szybciej coś

sama spłodzę ale poczekamy zobaczymy...

Sliczne, pelne emocji, pelne sprzecznych

uczuc. Chyba najlepsze opowiadanie ktore w zyciu czytalam. Na poczatku

przerazaly mnie odczucia i emocje, to jak bardzo czlowiek moze sie zapasc i

po prostu... zmienic. Opowiadanie ma w sobie tyle prawdziwej

rzeczytwistosc-nie zaklamanej aluzji. Bardzo mnie poruszylo. Tlumaczenie

jest na bardzo wysokim poziomie, wielki uklon dla tlumaczki.
Chyba

nigdy nie przeczytam czegos lepsze, bardziej "wyrazistego".

/>Gleboko poruszona
Roma

są chwile kiedy jeż jest dumny że zna śfinie


border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>

Brak mi słów...ficka zaczęłam czytać

wczoraj i dzisiaj skoncyzłam. Jestem pełna podziwu dla tłuamczki. Świetne

tłumacenie. Fick genialny...jeden z najpiekniejszych jakie czytałam. Wbudza

uczucia,jestem pełen emocji.Na końcu się normalnie popłakałam. Tak mi żal

tego Draco. I zgodzę się z autorką>mam ochote ją zabic za te zakończenie.

Jednak musze powiedzieć, że taki koniec pasuje tutaj. Sama nienawidze

smutnych zakończeń, ale te.......brak słów
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/cry.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='cry.gif' />

Osobiście śledziłam losy tego opowiadania

od początku. Byłam tylko biernym czytelnikiem, a raczej leniwym

czytelnikiem, gdyż nie chciało mi się nic komentować.
Postanowiłam

więc podsumować całe opowiadanie, mam nadzieje, że coś całkiem sensownego mi

wyjdzie, a raczej całkiem sensowny komentarz.
Tłumaczenie teksu jest

cieżką i mozolna praca, a wiem to gdyż komuś tłumaczyłam kiedyś pewne

opowiadanie i przyznam się, że nie jednokrotnie załamywałam ręce, bo nie

miałam siły. Korzystanie ze słownika było na porządku dziennym, nie byłam w

stanie zrozumieć wszystkich słów, a chciałam idealnie odzwierciedlić,

przynajmniej starałam się idealnie odzwierciedlić opowiadanie.
Para

Draco i Hermiona... Dużo naczytałam się już o tym, jednak to opowiadanie

miało w sobie coś... coś co strasznie mi się spodobało. Miało swój

charakter, który utrzymało od piwerszej linijki do ostatniego zdania.

/>Realcje między tym dwojgiem osób, były czymś (przynajmniej ja to tak

odebrałam) jakos nałóg, niemożność życia bez tej drugiej osoby, każda chwila

bez niej jest chwilą straconą.
Podbało mi się, naprawdę. Zakonczenie...

jak najbardziej adekwatne do treści. Nie lubie takich "słiiit"

zakończeń. A takie... pozwala na wiele czytelnikowi, gdyż dopiero teraz

zaczyna pracować nasza wyobraźnia, malując kolejne cześci, epizody i sceny.

Sami tworzymy ciąg dalszy.
Pozdrawiam
CC

Tylko dlaczego oczekiwalem wspolnego samobojstwa?
Hm...
No coz.
Brak wyobrazni?
Moze.
Oprocz tego pokochalem ten francuski styl. Krotkie zdania tresciwe... Znalem wczesniej ale dopiero teraz pokochalem.

Tego ficka czytalem bardzo dlugo, kiedys zaczalem wyrywkowo... Teraz skonczylem.
I co moge powiedziec...
Tlumaczenie bardzo dobre, bo raczej nie idzie tego poznac... Bo ja wiem, gdyby nie ten typowy "francuski styl" chyba bym nie poznal...
Jak ktos juz chyba napisal, zawsze podziwialem i bede podziwial tlumaczy... A zwlaszcza tych przekladajacych z egzotycznych (dla wiekszosc, dla mnie : P) jezykow...

Dziekuje w swoim imieniu za sam fakt ze sie do tego zabralas... (:

Super to przetłumaczyłaś! Właściwie błędów nie zauważyłam, może kilka literówek, ale co tam jakieśgłupie literówki. Jakiś czas temu przeczytałam trochę tego opowiadania i mnie nie wciągnęło ale wczoraj przeczytałam całośc i muszę powiedzieć, że jest wspaniałe! Mam nadzieję, że wkrótce znowu coś przetłumaczysz. Pozdrawiam

PS.
Zamierzasz napisać do tego jakąś dalszą część?

Na poczatku nie jest za ciekawie, ale się zmusiłam i przeczytałam. Potem akcja się rozkręca i się wczytałam. Tłumaczenie super, widać starania Brawo! Żeby takich tłumaczeń było więcej.

gratuluję tłumaczenia, przeczytałam wszytko od deski do deski i czytało mi sie bardzo fajnie. Opowiadanie inne od wszytkich, dlatego wciąga. Osobiście nie przepadam za połączeniem D.M+H.G ale to mi sie spodobało .

To opowiadanie jest inne niż wiekszość... nie jest takie zwykłe, puste... zmusza do głebszego zastanowienia się nad postawami bohaterów... przeczytałam całość dopiero przed chwilą i nie wiem czy mi sie spodobało czy nie... jakoś tak nie moge tego okreslić... owszem treśc jest bardzo wciągająca ale jednocześnie taka, taka... dziwna...

Gasz... Wiem że to głupi początek. Przeczytałam to jednym tchem. Wstrząsneło mnie...przyznaję się szczerze. Czułam jakbym czytała o prawdziwym życiu. Uczucia były prawdziwe, reakcje na te uczucia też. Tak naprawdę było to chyba opowiadanie o dwójce zagubionych (w swych uczuciach) ludzi, prawda? Mam nadzeję że przesłąnie zrozumiałam.

Świetnie to przetłumaczyłaś. Jestem pod wrażeniem. W tym roku zaczełam dopiero naukę fr. więc napewno bym sie tego zadania nie podjeła.


konkluzja: FF świetny, bardzo możeliwe że jeden z najlepszych i najbardziej głębokich w "Kwiecie Lotosu".

P.S. Właściewie dobrze ze się tak to wszystko skończyło. Autorka zakończyła to bardzo naturalnie. Wcale nie domagam się (choć i tak już nie ma szans) o kolejne party.

Jeszcze raz brawa dla ciebie fumsek za wspaniałą pracę!!!

Opowiadanie czytałam już kiedyś ale nie przypadło mi do gusty, wróciłam do niego po paru miesiącach i muszę przyznać, że jest jednym z najlepszych opowiadań, jakie czytałam na tym forum. Takie prawdziwe, z treścią (taa, opowiadanie musi mieć to coś, co jest treścią [nie próbujcie mnie zrozumieć - mnie nikt nie rozumie:P]), nieco wzruszające. Gratulacje dla tłumaczki i autorki

No wiec ( wiem, ze nie zaczyna sie od no wiec, ale mam nadzieje, ze mi to wybaczycie ) ten ff polecila mi yasmin za co serdecznie jej dziekuje. Jest to pierwszy ficzek jaki czytam na tej stronie, nie mam wiec porownania, moze to nawet lepiej.Co do samego tekstu to gratulacje dla tlumaczki, bo faktycznie francuski nie jest latwym jezykiem ogolnie, wiec tlumaczenie czegos napisanego po francusku tym bardziej. Jesli chodzi o pomysl to niezbyt odkrywczy ( jakos nie moge sie przemoc do pary Hermiona/Draco), ale czyta sie szybko i przyjemnie, wiec nie narzekam. Punkt dla autorki, ze nie jest to romansidlo pokroju brazylijskiej telenoweli z watkiem argentynsko-urugwajskim: dlugosc odpowiednia, nie za dluga, nie za krotka. Moglabym sie poprzyczepiac do postawy Harry'ego i Ginny, ale pochlonelam jednym tchem, wiec moze innym razem

Bardzo ladne, wzruszjace .mozna by normalnmie siedziec ,czytac i plakac a zakonczenie no coz ......smutne ale bardzo mi sie podoba

Świetny ff...Taki tragiczny i przejmujący...No i zapewne świetnie przetłumaczony - nie wiem, nie czytałem org. a nawet jeśli to nic bym nie zrozumiał z francuskiego

W zasadzie i oficjalnie właśnie uczę się do dwóch sprawdzainów jutro
Ale jakoś przypadkiem trafiłam tutaj.
Wiesz, mogłabym się zacząć rozwodzić nad kolejnymi częściami, ale chyba to nie jest potrzebne.
Było po prostu genialnie! To wszystko jakoś mną wstrząsnęło i wewnątrz czuję jakiś niepokój, strach, a nawet łzy zbierają mi się w kącikach oczu. Ale nie będę płakać. Smutne to zakończenie, bardzo smutne. Hermiona, cóż, zdołała sobie pomóc. Ale Draco... Wzbudza we mnie mieszane uczucia, kiedy bił ją pasem, miałam ochotę go rozwalić, ale w momentach jego bezsilności... Najchętniej podeszłabym do niego i powiedziała, że będzie dobrze, że jeszcze wszystko się zmieni... Tak bardzo realistyczne są te postacie...
Brawo dla ciebie i autorki!
Jest już tak długo po zakończeniu opowiadania, ale mam wrażenie, że wciąż odwiedza je wiele osób.
I literówki, powtórzenia, nieodpowiednio dobrane słowa, brak kropek na końcu zdania (co zawsze okropnie mnie razi i wkurza) nie miał tu najmniejszego znaczenia. To co chciałaś przekazać, chciałyście, było o wiele ważniejsze. I dobrze, jeszcze raz, świetna robota!
Taa, a miało być krótko...
Dziękuję!